O tym, że chcę wrócić, a może raczej zacząć coś na nowo.

Frida umarła.

Nie dosłownie, rzecz jasna. Ale to, co było we mnie Frida, umarło na dobre.

Przecież nikt już tak do mnie nie mówi. Nie w świecie, który jest namacalny, nie wypowiada tego imienia wprawiając w drżenie powietrze, którym oddycham. Tlen, który biegnie przez moje serce.

Tak, Frida umarła. Ci, którzy mówili do mnie w ten sposób, odeszli już na dobre. Ich ciała nie istnieją w tym świecie, a dusze, mam nadzieję, świecą w gwiazdach. Tak, dla nich mogę być Frida. Ale chyba już dla nikogo więcej.

Ci, którzy czasem mówią do mnie tym imieniem, jakby przypominali sobie moją przeszłość, mówiąc to z wahaniem, od niechcenia, jakby czasem po prostu w ich umyśle zagięto czasoprzestrzeń. Dla nich też już jestem kimś innym.

Nawet A., przecież on już też zwraca się do mnie po imieniu albo...

Szopie, kocham cię.

Tak często mówi do mnie osoba, którą kocham najbardziej na świecie. Mój Mąż, który pierwszy tak do mnie powiedział. Wszyscy najbliżsi mi ludzie, mówią do mnie właśnie tak. Szopie.

Nie ma już Fridy. Jest Szop, był już od dłuższego czasu.

Szop Pracz, zabawne, tak zabawne przezwisko, które stało się moim imieniem.

Jak więc i tu mogłabym być Fridą? To byłoby oszustwo. Paskudne oszustwo wobec was. Wobec mnie samej.

Rok nieobecności, prawie rok, podczas którego tak wiele się znów zmieniło.

Moje plany na przyszłość.

Najbliżsi mi ludzie.

Praca. Bo nawet i ta będzie inna od stycznia. Odchodzę bowiem z pewnym żalem i bólem z Domu, w którym tylu niekochanych i nikomu niepotrzebnych i zaczynam pracę na pełen etat w szpitalu psychiatrycznym. Zresztą, w tym na pół etatu pracuję już od października.

Rok 2017 który się już kończy. Tak, naznaczyłam go nieobecnością tutaj. Ale musiałam odpocząć od wielu spraw, które gryzy, uwierały. Zdystansować się. Może też właśnie od miejsca, które jakoś mi przekazano, gdy jeszcze byłam Fridą. Bo przecież wróciłam tylko przez czyjąś nieobecność, nieobecność, która nakazała mi...

A ja nie jestem już Fridą. Jestem Szopem i to ten Szop chce pisać. Nie maluje już obrazów. Nie jest już tak naiwny, choć nadal ma otwarte serce i chce się dzielić, rozdawać ciepło. Przyjmować do swojego domu każdego, kto tego potrzebuje.

Ale musiałam odpocząć. Musiałam zdystansować się od skojarzeń, zdystansować od miejsc. Może nawet od ludzi, którzy tutaj są. I to wcale nie jest wina żadnego z was, ani razem, ani z osobna. Musiałam wszystko uporządkować. Dobre i złe rzeczy. Kolejne pożegnania, choć nie dosłowne, musiałam przełknąć a może i posmakować. Kolejne powitania.  Zawiesić pewne znajomości na czas nieokreślony pomimo tęsknot, pomimo chęci, bo coś w środku mówiło "odpocznij". A czas pokaże, czy możesz wrócić. Jak możesz wrócić. 

Musiałam zrozumieć, że dziury pod sercem nie zapełni mi nikt inny, niż ta osoba, która dziurę spowodowała- a raczej jej brak. Musiałam odkryć, że to Szop, a nie Frida, ma dalej pojemne serce i zmieści tam na nowo każdego człowieka, który tego chce. Każdego nowo poznanego. Każdego pięknego i brzydkiego zarazem, bo przecież, tacy właśnie jesteśmy jako ludzie. 

Bardzo boleśnie odczułam pewne straty i to niekoniecznie te, o których myślicie, o których odruchowo mogą pomyśleć ci, którzy znają mnie z innych miejsc. Nie mówię o swoich zmarłych, a o tych, którzy żyją, ale są daleko. Nie miejscem, ale duszą, tak daleko od mojej duszy, choć ta tęskni za nimi. Cudownie odczułam jedna obecność tych, którzy są zawsze. Pięknie poczułam na nowo pewną czułość w całkiem innych miejscach, poznając nowych ludzi.

Uporządkowałam pewne sprawy, o których, być może, jeszcze będę miała okazję wam opowiedzieć. Bo chcę to zrobić.  Chcę na nowo podzielić się tym, co oglądają moje oczy, tym, czego słuchają moje uszy, tym, czego dotykają moje dłonie.  Chcę podzielić się barwą poranka i zapachem mroźnego wieczoru. Kolejnej kawy na plotkach w kawiarni. Zapachem łez i śmierci, zapachem szczęścia i euforii. 

Jestem starą Fridą, a jednocześnie jestem kimś całkiem nowym. Albo raczej tym, kogo już w dużej mierze poznawaliście, kiedy Frida, która pisała na poprzednim blogu, jeszcze trochę umierała. Odchodziła z tego świata w mojej duszy z pewnym uśmiechem na ustach. Bez cierpienia, tylko z miejscowym bólem od czasu do czasu, bólem, który wiele mnie nauczył i był mi cholernie potrzebny.

Oto zjawiam się na nowo, jako ktoś inny, ale ten sam. Wiem, że trudno to zrozumieć...wiem, że rozumiecie to w pełni. Wracam, mimo, że nie mogę obiecać, że na dobre. Na zawsze. Kto wie, może znów pojawię się i zniknę. Tego nigdy sama nie wiem.

W te najkrótsze dni, kiedy coraz mniej światła. W te najkrótsze dni, które tak mnie uspokajają, bo wiem, że słońce na nowo wygra. Światła. A przecież...Frida zawsze w nie patrzyła. Szop patrzy chyba jeszcze częściej.

Bo to nadal ja. Nadal kocham. Nadal śmieję się w głos pomimo przeciwności. Dzięki tak wielu małym i wielkim wspaniałościom.

Zapraszam więc was wszystkich do tej nowej wirtualnej przesterzni. Tych, którzy pamiętają jeszcze starą Fridę. Tych, którzy w ogóle o niej nie słyszeli, ale może zechcą poznać Szopa, bo tak w sumie, stwierdzam bez skromności, że Szop to taka trochę walnięta, ale ogólnie pozytywna kobieta. Dorosła, ale będąca stale dzieckiem. 

Mam wam tyle do opowiedzenia, mając stale oczy skierowane na światło. To, które bije z mojego serca. I to, które tak jasno świeci w waszych.

Chyba tyle słowem wstępu. Witajcie z powrotem.  Lub, witajcie po prostu. 

Nawet w pochmurny dzień

Będę zapatrzony

Będę zapatrzony w słońce

Potrząśnij mną

Wokół nie zostało dużo osób.